Een ode aan Italië, de Dolomieten en de eeuwige sneeuw

dolomieten top

Ik zit in de auto, staar naar buiten en zie de weg voor me dampen van de hitte. In de verte ontpopt zich een ruig rots massief. De eeuwige sneeuw zorgt voor een winters aanzicht en schetst een markant contrast ten opzichte van de verdorde grasvelden naast de weg. Genietend van het prachtige schouwspel, duiken we steeds dieper de valleien van Trentino in en slingeren over kronkelende bergweggetjes richting de ruige toppen van het Italiaanse Dolomietengebergte.

dolomieten zomer

“In de winter zijn dit soort weggetjes nauwelijks te doen”, zeg ik tegen mijn reisgenoot. Zo rond half juli is dat natuurlijk heel lastig om in te beelden. Zeker wanneer het buiten 38 graden is!
“Is dit gebied zo populair in de winter dan”, vraagt hij me.

“Tsja, als wintersportaanbieder zien we Italië regelmatig voorbijkomen. Zelf ben ik niet zo heel goed op de hoogte van Italië, maar ik weet dat we verschillende dorpen in ons aanbod hebben. Oh, en de baas is verliefd op het plaatsje Sauze d’Oulx .Daar organiseren wij ieder jaar het Dutchweekend evenement”.
“Verder geldt hier de Dolomiti Superski pas”, vertel ik mijn reisgenoot. “Daarmee kun je in wel 12 verschillende gebieden skiën, met in totaal zo’n 1250 kilometer piste. Dat is gewoon letterlijk de afstand die wij vanaf Rotterdam gereden hebben, dus kun je nagaan wanneer je dat skiënd af moet leggen.” “Vooral met al die ‘Stau’ in Duitsland gaat dat dan niet heel erg opschieten, zegt hij lachend.
Jij bent hier nog niet eerder geweest hè? “Nee, zeg ik. Maar als ik geweten had dat het hier zo mooi zou zijn, had dat wel anders geweest!”

dolomieten zomer2

Na te hebben uitgelegd dat Italië meer te bieden heeft dan pizza, pasta en Romeinse residuen, komen we aan in San Martino di Castrozza. Het dorpje doet ietwat mondain aan en kenmerkt zich door de Tiroolse bouwstijl. Het ligt ingebed tussen een flink aantal Italiaanse reuzen, waaronder de Vezanna (3192m) en de Cimon Della Pala (3184m). Het eerste dat me opvalt, is de gondellift Col Verde die helemaal naar de top van de Rosetta (2743 m) gaat. Dolomoti Superski staat groot aangegeven op het kassahokje. “Kom” zegt mijn reisgenoot, “we gaan naar boven!” “Ja”, antwoord ik, “alleen gaan we dan wel lopen dan ervaar je het allemaal net iets anders en zo kunnen we gelijk de pizza’s en wijn er een beetje af trainen. Durf je het aan?”

Op onze strandschoenen bestegen we het grove keienpad richting de top van de Rosetta. Het viel mij meteen op dat aan de linkerzijde de kabel van de sleeplift er wat verlaten bij hing. Onderweg kwamen we verschillende sneeuwkanonnen tegen en op dat moment had ik de briljante ingeving dat we een piste aan het beklimmen waren. Aan mijn kuiten te voelen ging het hier om een rode…
Het pad bracht ons tot op ongeveer 2500 meter hoogte ,bij het tussenstation van de Col Verde. In de schaduw van de eeuwige sneeuw genoten we van een adembenemend uitzicht. Een fel zonnetje, idyllische meertjes, de romantische vallei en de puntige bergtoppen passeerden allemaal het gezichtsveld.
Het zomerse plaatje van de Dolomieten staat bij mij op het netvlies gebrand en onze ervaringen, het touren, klimmen en genieten in het prachtige Trentino, zullen voor een lange tijd in het geheugen gegrift zijn. Een zomers avontuur in de bergen, waarbij de Dolomieten zorgden voor een ultiem vakantiegevoel.

dolomieten zomer3

Nu zit ik weer op kantoor, scrollend door ons Italië aanbod. De kenmerkende bergtoppen vallen meteen op wanneer ik kijk naar dorpen als Ortisei, Alleghe en Santa Christina.
Nu ben ik oprecht Oostenrijk fan en geniet ik zodra ik de Alpen in de verte zie opduiken vanaf de A8.
Maar Italië… Italië raakte me. Het Dolomietengebergte is naar mijn mening net iets verleidelijker, iets romantischer, iets kunstzinniger… En dan te bedenken dat dit prachtige stukje UNESCO-erfgoed ‘s winters witgekleurd wordt: ‘fenomenale’!