Praktisch leed

Het is nogal een overgang: van de sneeuw die nauwelijks twee weken geleden nog metershoog in de Franse Alpen lag, naar de hitte van een tropisch eiland. Terwijl ik uitkijk over de azuurblauwe Golf van Thailand, glijden mijn gedachten onwillekeurig terug naar de Dutchweek in Val Thorens en het praktisch leed dat daarmee gepaard gaat. De jaarlijkse seizoensafsluiter in dit geliefde skioord is inmiddels al vele jaren vaste prik voor mijn goede vriend Paul en mijzelf in de rol van reisleiders.

Reisleider. Het woord heeft op z’n minst een wat avontuurlijke klank. En toegegeven: er zit ook wel een aantal avontuurlijke elementen in het ontvangen van enkele honderden gasten op het spreekwoordelijke dak van Europa. Daarbij is ‘ontvangen’ overigens een relatief begrip. Als het goed is vinden de vakantiegangers gemakkelijk hun eigen weg en komen ze ons in het geheel niet tegen. Pas als er echt iets aan de hand blijkt, zijn wij de praktische regelaars of het broodnodige luisterend oor.

Het avontuurlijke zit ‘m dan ook vooral in de problemen die we krijgen voorgeschoteld tijdens zo’n Dutchweek en die nogal eens om improvisatievermogen vragen. In de voorbije jaren fungeerden we bijvoorbeeld als EHBO’ers die assistentie verleenden nadat een groepje inmiddels zwaar aangeschoten studentes was vergeten de elektrische kookplaat voor vertrek richting après-ski uit te draaien. Uit eigen waarneming kan ik melden dat achteloos geplaatste handen prima blijven plakken aan zo’n plaat.

Val Thorens AppartementIk herinner me ook een gezelschap dat met een auto vol ovenmaaltijden uit Nederland arriveerde, terwijl het appartement dat ze hadden geboekt helemaal geen oven bleek te hebben. We wisten te regelen dat die alsnog snel werd geplaatst en voorkwamen zo dat de groep van tien in de loop van de week al te zeer op de eigen lichaamsreserves moest interen. En er was de zoektocht naar een stoppenkast, nadat het licht ergens onverhoeds was uitgegaan. Na een uur vonden Paul en ik een piepklein en vooral bijzonder goed verborgen luikje boven de voordeur. De opluchting was groot.

Al met al lossen we voornamelijk praktisch leed op: verloren sleutels, nachtelijke aankomsten, incomplete inventarissen, gebrek aan warm water, dubbelzijdig geprinte vouchers voor verschillende diensten, missende buspassagiers, overstromingen. En af en toe is er een ronduit dwaas verzoek. Zo werden we vorig jaar gebeld op het noodnummer door iemand die vanuit het dorp naar de festiviteiten in de zogenoemde 360-bar wilde, gelegen op een heuveltje recht tegenover het centrale plein in Val Thorens. Of we met spoed een helikopter konden regelen.

Dutchweek Val Thorens 360 bar

Terwijl ik een slok neem van mijn ijskoude Singha-biertje en nog eens een blik werp op het heldere water aan mijn voeten, waarop in de verte een typische longtailboot voorbij pruttelt, vraag ik me af wat de rest van deze dag gaat brengen. Daarover hoef ik me hier op Koh Tao geen moment druk te maken. Want eenmaal zelf in de vakantiemodus, ben ik met stip de allerslechtste reisleider ooit. “Wat staat er op het programma vandaag?” roep ik hoopvol over mijn schouder richting Miriam.

Sander Versluys

Sander Versluys was ooit betrokken bij de oprichting van Summit Travel en is nog altijd één week per jaar als reisleider actief. In het dagelijks leven werkt hij als crossmedia producent, radiomaker en voice-over.