Dutchweekend Saalbach Volume 1: Dag 3

Panorama Alm

Wat een weekend! Wat een succes! Wat een gezelligheid! Na de eerdere edities in Italië, is nu ook Dutchweekend Saalbach een feit. En bij de ‘tewaterlating’ van dit nieuwe project was natuurlijk het hele Summit Team aanwezig. Daarom kleurde Saalbach tijdens het weekend van 26 tot 30 maart tijdelijk Summit-blauw en stond de ‘gemütlichkeit’ op de hoogste stand.

Het team:

Summit team
Vlnr. : Jantine, Melanie, Nick , Lotte, Fauve, Friso, Margot, Roan, Sandra, Steffie, Rob en Antoinette (fotograaf Ronald)

Over mij:  Mijn naam is Nick. Als ex-stagiair, huidig werknemer, blogger en student was het een enorme eer om aanwezig te zijn bij project Saalbach 1.0. Daarom, met veel liefde, een verslag van het weekend vanuit mijn perspectief en met aanvulling van het Summit team:

De kater in het zonnetje zetten

Zaterdag, de laatste dag van ons gezamenlijk weekend in Saalbach. Een dubbele kater, want niet alleen was ons teamuitje bijna voorbij, maar ook wierp het vrijdagavondproject haar ‘rotte’ vruchten af. Gelukkig was er onze sterspeler van het weekend: Bernard oftewel Servus, die de alcoholkwaaltjes deed vergeten met een heerlijk ontbijtje. Onze welgesteldheid ging nog verder bergopwaarts toen we erachter kwamen dat het zonnetje scheen… En goed ook; het zogenaamde Kaiserwetter was een heus feit! Het aandoenlijke Saalbach werd hierdoor overstroomd met breed glimlachende Hollanders die al vroeg de pistes kwamen bedwingen. Helaas had ik met mijn skiaspiraties op de vrijdag een oude rugblessure nieuw leven in geblazen, waardoor ik dus zelf niet meer te piste op kon. Dit gold gelukkig niet voor de rest van het Summit team. Zij hielden de eer hoog en genoten van de prachtige zonnige pistes van Skicircus Saalbach-Hinterglemm.
Het hoogtepunt van de zonnige middag was het spetterende feest bij de Panorama Alm. Ongeveer het hele Summit team was al vroegtijdig aanwezig om een goed plekje op het terras te bemachtigen. Naarmate de middag vorderde begon het drukker te worden en klonk er gezellige dansmuziek uit de speakers. Langzaam begonnen de eerste hoofdjes mee te knikken op de melodie en verschenen ook de handjes in de lucht. Toen rond een uur of drie de ‘Brothers in the Booth’ begonnen met draaien, barstte het feest los. De setting voor het feestje was ronduit perfect: een heerlijk zonnetje, halverwege de berg, omringd door besneeuwde bergtoppen en een prachtig uitzicht. De muziek was uitstekend en er werd uitbundig gedanst; zelfs op de tafels. Als klap op de vuurpijl, cirkelde er een helikopter om de feestlocatie heen om unieke shots te maken. Kortom, een uitstekende manier om het feestje voor de laatste dag in te luiden.

“Bij uitstek een van de vetste feesten die ik heb meegemaakt, gewoon magisch” – Steffie  

feestje Panoramaalm
Heerlijk feestje bij de Panorama Alm

De paden op, de lanen in

Als absent ‘skifahrer’ wilde ik natuurlijk niet heel de dag binnen zitten met het schitterende weer. Daarom besloot ik mijn wandelschoenen aan te trekken en pakte ik mijn rugzakje in met verse vanillebroodjes en Radlers voor een avontuur op de ‘Winterwanderwegen’ van Saalbach- Hinterglemm.
Saalbach –dorp en gebied– leent zich uitstekend voor een rondje om. Net buiten het centrum, ligt de lift naar de Schattberg en daar beginnen ook twee wandelpaden: eentje richting Vorderglemm en de ander naar Hinterglemm. Om het lot te laten beslissen, gooide ik met een soepele handbeweging mijn geluksdubbeltje op en werd ik richting Hinterglemm gestuurd.
Het eerste gedeelte van mijn wandeling voerde langs een kabbelend beekje met als zijaanzicht de groengeel gekleurde Alpenweide, waar de sneeuw al ruimte had gemaakt voor ‘veebeesten’.
Van reliëf was nog geen sprake en daarom ging deze route me gemakkelijk af. Desondanks streek ik na een minuut of twintig al neer op een bankje aan het water en lekker in het zonnetje. Dit was het moment dat ik Saalbach beschouwde als een waar paradijs: een schitterende omgeving waar rust en ruimte nog duidelijk een vinger in de pap hebben. Het was zo’n momentje waarbij je alles om je heen eventjes laat voor wat het is en puur geniet van hoe mooi de wereld is……
Voordat mijn quasi psychologische gedachten de overhand kregen, zette ik mijn reis snel voort en niet veel later kwam ik aan in Hinterglemm. Net als Saalbach, maakte ook Hinterglemm – ingekleurd door een warm lentezonnetje– een positieve indruk. Bij mijn intocht werd ik vriendelijk toegelachen door Engelse snobs en een verzameling Hollanders. Na het dorpje ontdekt te hebben, werd ik bij de VVV doorverwezen naar een leuke wandelroute bij de Reichkendlkopf. Dit was echter wel een route bergopwaarts dus de veters moesten wat strakker worden aangetrokken.
Na een goede 5 kilometer gewandeld te hebben, kwam ik aan bij de weg naar boven. Ik switchte gelijk om naar ‘berggeitmodus’. Niet zozeer omdat de klim zo lastig was, maar ik had gehoord dat er een bergrestaurant was en ik had ontzettende dorst…
Mijn wandeling omhoog was memorabel: als liefhebber van rust en natuur genoot ik van de vergezichten, Alpenweiden, besneeuwde heuveltjes en het decor van naaldbomen.
Mijn euforie was groot toen ik eindelijk het restaurant bereikte. Ik had er tenslotte al een dikke 9 kilometer op zitten en was al een tijdje door mijn voorraad Radlers heen. Ik streek dan ook direct neer op het terras, naast een ouder echtpaar dat mij direct aansprak. Na een goed uur gepraat te hebben, wist ik alles over de regio Saalbach en was ik een vakantieadresje in Süd Tirol rijker.
Tegen de tijd dat ik het terras verliet, merkte ik dat de verzuring had toegeslagen. Een biertje in het zonnetje is geweldig, maar het verdooft compleet. Afijn, geen tijd om te klagen, want ik moest tenslotte nog een goede 9 kilometer terug nach Hause…

saalbach wandelroute
Sfeerimpressie Saalbach-Hinterglemm

De laatste avond

Eveneens als Nelly Furtado zich weleens afvroeg: “Why do all good things come to an end ?”, vond ik het zelf ook lastig te omvatten dat het weekend er alweer bijna opzat. Gelukkig hadden we nog een feestje tegoed: de befaamde laatste avond. Mede dankzij het mooie weer zat de sfeer er al vanaf vroeg op de dag goed in. Bij de Panorama Alm was het namelijk optimaal genieten in het zonnetje met muziek van ‘Brothers in the Booth’. Na het succesvolle middagprogrammaging ging het feest natuurlijk gewoon verder bij de Bauers Schi Alm. Zelf was ik als eerste van de partij en heb ik op m’n gemak genoten van hoe er gefeest werd. Na een half uurtje werd ik vergezeld door mijn collega’s en namen we onze vertrouwde plek weer in; de bar binnen bereik, met ruimte op de dansvloer en droogstaand onder het dak. Het 3-daagse ski/feest avontuur had duidelijk zijn tol geëist, want het duurde eventjes voordat het Summit team op gang kwam. Gelukkig boden bier en Jager bombs wederom een helpende hand en werd de aansluiting met de andere feestgangers gevonden.
Rond een uur of half tien begonnen de magen te knorren en was het tijd voor eten. En niet zomaar eten, de baas had namelijk als beloning voor het succesvolle Saalbach-project een fondue avond georganiseerd bij VIDA Fondue en BARbeque. Het hele team werd aan een lange tafel geplaatst en op de achtergrond konden we meegenieten van het Nederlands elftal, dat die avond tegen Turkije speelde. Als hongerige leeuwen sloegen we onze slag toen de eerste schaaltjes stokbrood op tafel werden gezet. Dit gold helaas niet voor onze landgenoten op het veld in Amsterdam, die bakten er vrij weinig van. Over bakken gesproken, onze kaas- en vleesfondue was inmiddels op tafel gezet en eindelijk kon de honger gestild worden.
Na nog eventjes heerlijk nagetafeld te hebben, werd de avond voortgezet in de Taverne. Daar waren we inmiddels bekend en wisten dus gelijk de weg naar de dansvloer te vinden. Onder het genot van een paar duurbetaalde Jager Bombs en Vodka Limes werd er tot in de late uurtjes gedanst. Een enkeling sloeg de nachtrust zelfs volledig over…

Laatste blik op de alpen
Nog één laatste blik op de Alpen…

Napraten…

Zondagochtend, per definitie een ochtend om te genieten: lekker op het gemak wakker worden, bakkie koffie of verse jus en het liefst geen verplichtingen… Op de koffie en jus na, zat dat er helaas niet in voor het Summit team. De meesten werden wederom wakker met een katertje en moesten gelijk de koffers inpakken om weer terug te gaan naar Holland. En dat is zwaar, zeker wanneer je weet dat je maandag gewoon weer op het kantoor zit…
Het laatste ontbijtje was voornamelijk een kruisverhoor over wat iedereen uitgespookt had en hoe geweldig ons teamuitje nu eigenlijk was. Uiteindelijk konden we ons er allemaal bij neerleggen dat het Dutchweekend Saalbach een succesverhaal was. Op de terugweg nog eventjes genieten van de besneeuwde Alpentoppen en afsluiten met: ‘Auf Wiedersehen Saalbach’ , tot volgend jaar!